Saint Bernard

İsviçre'nin köpek mirası, Saint Bernard'dan Büyük İsviçre Dağ Köpeği'ne kadar birçok cinsi içerir. Bu köpekler, İsviçre'nin zengin kültürel mirasının bir parçasıdır.

Roma İmparatoru Augustus döneminde, Roma ordusuyla birlikte getirilen Mastiff cins köpeklerle Alpler'e özgü köpeklerin melezlenmesi sonucunda Saint Bernard köpekleri ortaya çıkmıştır. M. S. birinci yüzyılda, İsviçre ve Alpler'deki köpekler bir araya getirilerek "Talhund" (Vadi Köpeği) ya da "Bauernhund" (Çiftlik Köpeği) adı altında bilinmekteydi. Saint Bernard Geçidi, deniz seviyesinden yaklaşık 8.000 fit yükseklikte yer alır ve yalnızca Temmuz ve Eylül ayları arasında geçilebilen ünlü ve tehlikeli bir dağ yoludur.

Bugün, Roma İmparatorluğu'nun izlerini taşıyan büyük bir yol ve Napolyon'un geçişine dair izler keşfedilebilir. MS 962 yılında, Bernard de Menthon, bu geçide ulaştığında adını alacak ve seyyahların yardımına koşan bir bakımevi kuracaktı. İşte o zaman, Saint Bernard'ın tarihi yeni bir sayfa açmaya başladı ve bu geçidin önemi daha da arttı.

Köpeklerin Darülaceze tarafından ilk kez ne zaman kullanıldığı tam olarak bilinmemekle birlikte, günümüzdeki Saint Bernards'a çok benzeyen, sağlam yapılı ve kısa tüylü köpekleri tasvir eden bir tablo 1695 yılında yapılmıştır. Manastır kayıtlarında, bu tür köpeklerden bahsedilen ilk yazılı belge ise 1703 yılına aittir. Köpeklerin muhtemelen bakımevi rahipleri tarafından araziyi korumak için kullanıldığı düşünülmektedir. Rahipler, kayıp seyyahları aramaya gittiklerinde köpekleri yanlarında getirmiş olabilir ve zamanla bu köpeklerin çaresiz seyyahları bulma konusunda üstün yeteneklere sahip oldukları keşfedilmiştir. Manastırın izolasyonu, köpeklerin sert kış koşullarına dayanabilen ve arama kurtarma operasyonları için gerekli fiziksel özelliklere sahip bir cins haline gelmesine katkıda bulunmuş olabilir.

Darülaceze'nin köpek popülasyonu zaman zaman vadilerden gelen köpekler tarafından yenileniyordu ve çoğu zaman bu köpekler, bakımevi köpeklerinin doğumları sırasında gereksiz olan yavrulardı. 1830'da rahipler, köpeklerinin kalın Newfoundland cinsi ile çiftleştirerek tüy kalitesini geliştirmeye çalıştılar. Ancak bu bir hata oldu. Uzun tüylü yavrular, tüylerinde buz birikmesi nedeniyle dezavantajlı hale geldi. Bundan sonra rahipler, ürettikleri uzun tüylü yavruları bağışladı veya sattı. Darülaceze'nin kayıtlarına göre, Saint Bernards cinsi 2.000'den fazla yolcuyu kurtardığı için övgü aldı. 1800'lerde bakımevi köpekleri tanınmış olmasına rağmen resmi bir ismi yoktu. 1800 ve 1810 yılları arasında, Barry isimli bir bakımevi köpeği 40 kez kurtarma operasyonuna katıldı ve bu onu bugüne kadar yaşamış en ünlü köpeklerden biri haline getirdi.

Köpekler genellikle Barryhunden olarak anılır ve İngilizler tarafından Kutsal Köpekler olarak adlandırılmıştır. İngilizler, kendi Mastiff ırklarını canlandırmak amacıyla birçok köpeği İngiltere'ye getirdi. Almanya'da 1820'lerde Alpendog adı önerildi. Daniel Wilson adlı birisinin 1833'te Saint Bernard Köpeği olarak adlandırılmasını önermesiyle, 1880'de İsviçre Kennel Club cinsi resmen tanıdı. Saint Bernard cinsi diğer ülkelerde tanınmaya başladıkça, türde değişiklikler oldu. Diğer ülkelerdeki Saint Bernard'lar, melezleme sonucu daha ince ve uzun hale geldi. 1887'de Uluslararası Zürih Kongresi ilk ırk standardını belirledi ve tüm ülkeler bunu kabul etti, yalnızca İngiltere dışında.

Amerika Birleşik Devletleri'nde, 1883 yılında tanınmaya başlayan Plinlimmon adlı bir Saint Bernard köpeği vardı. Plinlimmon, bir aktörün sahiplendiği ve zamanının en çok kazanan gösteri köpeği haline geldi. Sahibi tarafından ülke çapında tiyatrolarda sergilendi. 1888 yılında Saint Bernard Club of America (SBCA) kuruldu ve kulüp, İsviçre menşeli cins standardını benimsedi. Saint Bernard'lar, American Kennel Club tarafından tescillenen 155 farklı cins arasında 39. sırada yer almaktadır. Günümüzde, Saint Bernard'lar evlerde, sinemalarda ve köpek gösterilerinde sıkça karşımıza çıkmaktadır. İsviçre'deki Saint Bernard Barınağı'nda hala bu özel köpekler bulunmaktadır. Artık kurtarma görevi yapmıyorlar, ancak barınakta tarihin yaşayan bir parçası olarak hizmet veriyorlar.